เช้านี้ลืมตาตื่นขึ้นมาก่อนนาฬิกาปลุกที่ตั้งไว้ตอน 6 โมงครึ่ง ไม่เข้าใจตัวเองเลยค่ะว่าทำไมถึงสามารถตื่นเช้าได้เฉพาะตอนไปเที่ยว เท่านั้นยังไม่พอสามารถเด้งขึ้นจากเตียงโดยไม่มีอิดออด ช่างต่างจากทุกเช้าที่ต้องไปทำงานที่ต้องตบปุ่ม snooze ทุก 5 นาทีเป็นเวลา 1 ชม.เศษถึงจะสามารถลากตัวเองออกจากที่นอนได้ สังเกตุตัวเองมาหลายทริปแล้วค่ะจนมั่นใจว่าเป็นอาการทางจิตอย่างแน่นอน
พอเดินออกไปชมวิวที่ระเบียงห้องถึงได้รู้ว่าเราได้อัพเกรดห้องเป็น ocean view ค่ะ น้องอ. ผู้ที่สามารถตื่นเช้าได้ในทุกสถานการณ์ได้ออกไปเดินสำรวจบริเวณหาดมาเรียบร้อยพร้อมกับบอกว่า พระอาทิตย์ที่ขึ้นทางหาดอีกด้านนึงสวยมากรีบไปดูด่วน อ้อ ต่อไปนี้จะขอเรียกน้อง อ. ว่าน้อง Frank นะคะเนื่องจากตอนที่แล้วถือวิสาสะตั้งชื่อให้ว่าน้อง อ. โดยไม่ได้หารือ อาจจะออกแนวอักษรย่อดาราไปนิดค่ะ เลยขอเปลี่ยนชื่อเป็นน้อง Frank หัวหน้าทัวร์แล้วกันนะคะ 
จากห้องพักไปห้องอาหารเช้าเราเลือกทางเดินริมหาด ชายหาดหน้าโรงแรมทรายจะเป็นสีดำเนื่องจากเกาะในฟิจิเดิมทีเคยเป็นภูเขาไฟค่ะและการที่ทรายเป็นสีดำเนื่องจากเกาะนี้ไม่มีแนวปะการังชนิดที่ติดกับฝั่งค่ะ (Fringing Reef) อย่าเพิ่งตกใจว่าอะไรกันหาดดำไม่เห็นจะสวยเลย หาดส่วนใหญ่ในฟิจิจะมีทรายเป็นสีขาวค่ะเนื่องจากเกาะเหล่านั้นมีแนวปะการัง มีเพียงบางหาดที่เป็นประเภทดินดำน้ำชุ่ม 
ปกติส่วนใหญ่คงเคยได้ยินคำว่า Great Barrier Reef ใช่ไหมค่ะ Barrier Reef เป็นอีกชนิดนึงของแนวปะการัง แต่ที่ฟิจิจะเป็นประเภท Fringing Reef กับ Atoll ค่ะ ดูจากรูปคงเข้าใจนะคะว่า Fringing Reef เป็นแนวปะการังที่เกิดอยู่รอบๆในแนวขอบเกาะ ส่วน Atoll นั้น ปกติจะมีรูปร่างกลมหรือรีโดยอาจมีปะการังที่เสื่อมสภาพแล้วกองทับถมกันทำให้เกิดพื้นที่ที่สูงกว่าระดับน้ำทะเล กลายเป็นเกาะซึ่งอาจจะกลายเป็นเกาะถาวรสามารถสร้างสิ่งปลูกสร้างได้ถ้ามีต้นไม้ช่วยยึดเกาะให้แข็งแรงพอ อย่าเพิ่งเครียดนะค่ะ ไม่ได้ตั้งใจจะกระหน่ำข้อมูลด้านวิชาการให้หนักสมอง แต่ความเข้าใจเรื่องการฟอร์มตัวของปะการังที่แตกต่างกันนี้จะทำให้เข้าใจว่าลักษณะเกาะในฟิจิดีขึ้นค่ะ แอบบอกค่ะว่าแค่เพราะความสงสัยว่าทำไมทรายถึงเป็นสีดำเลยลองหาใน google ด้วย key word ว่า "black sand fiji" เท่านั้นหล่ะค่ะลามปามมาขนาดนี้ 
ประมาณ 7 โมงกว่าพระอาทิตย์เริ่มขึ้นสูงแล้วได้เวลาที่ต้องไปกินอาหารเช้าค่ะ อาหารที่นี่ก็ใช้ได้ค่ะตามมาตรฐานโรงแรมทั่วไปแต่ที่แปลกกว่าที่อื่นๆ คือตู้แช่ผลไม้กับโยเกิร์ตที่ให้ความรู้สึกราวกับเดินอยู่ใน supermarket ผลไม้ส่วนใหญ่ก็จะคล้ายกับผลไม้ของชาวเราค่ะ ยกเว้นมะละกอซึ่งลูกเล็กกว่าบ้านเราหลายเท่าค่ะสามารถหั่นครึ่งแล้วเอาช้อนตักกินไม่เกินห้าคำหมดค่ะ
พอใกล้ 8 โมงเราก็ออกไปรอที่ด้านหน้าโรงแรมเพื่อรอรถที่จะมารับไปขึ้นเรือ น้อง Frank ติดต่อจองเรือผ่าน Internet โดยเราเลือกนั่ง Cruise ของบริษัท South Sea Cruises เพื่อจะไปยัง Botaira Beach Resort บนเกาะ Naviti ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของหมู่เกาะ Yasawa แบบเช้าไปเย็นกลับ ที่หน้าโรงแรมเราก็แจ้งกับพนักงานโรงแรมว่าเรารอรถของบริษัท ... ที่จะมารับถ้ามาถึงแล้วให้บอกด้วยเพราะมีรถหลายคันกำลังจอดรอนักท่องเที่ยวอยู่ค่ะ ไม่สามารถรู้ได้จริงๆว่าจะมาไม้ไหนค่ะ
... และแล้วรถบัสสีเหลืองคันโตก็มาจอดเทียบ รถคันโตนี้แปลกตาน่ารักดีค่ะมีกระจกเฉพาะด้านหน้ารถบริเวณคนขับแต่หน้าต่างรถในส่วนผู้โดยสารไม่มีกระจกค่ะมีแต่มู่ลี่ผ้าใบสีเขียวม้วนเก็บอยู่สำหรับกันฝน ภายในรถมีร่องรอยว่ารถคันนี้เคยมีแอร์ค่ะ
หลังจากแวะรับนักท่องเที่ยวจากโรงแรมต่างๆ ใน Denerau จนครบรถบัสก็พาเรามายัง Port Denerau เพื่อทำการ check in ค่ะ
สำหรับการเลือก Cruise นั้นจะมีโปรแกรมให้เลือกมากมาย แล้วแต่ว่าสันทัดอยากจะไปเกาะไหน บางโปรแกรมถ้าเป็นวันธรรมดาสามารถไปเยี่ยมชมหมู่บ้านและโรงเรียนบนเกาะ Waya ได้ หรืออยากไปเกาะ Monuriki ที่ถ่ายหนังเรื่อง Cast Away - ทอม แฮงค์ติดเกาะ ก็มีให้เลือก
สาเหตุที่เราเลือกไป Botaira เพราะตั้งอยู่บนเกาะที่ไกลสุดเทียบกับเกาะอื่นๆ ในโปรแกรมที่มีให้เลือกพร้อมกับโฆษณาที่ว่า "Botaira is set on a magnificent sandy beach that sweeps the width of the bay with no other sign of civilisation. It's everything we imagine in our picture postcard images of Fiji." รู้สึกโดนใจกับคำว่าไม่มีวี่แววของความเจริญใดใด ทำให้เกาะนี้ชนะคะแนน vote ไปอย่างขาดลอย 2:0 สนนราคาค่าเรือบวกค่าอาหารกลางวันเป็น lobster ตกคนละ 155 FJD สำหรับเมนูธรรมดา ราคา 130 FJD ค่ะ
พอจัดการ check in เสร็จเราก็เดินไปที่เรือซึ่งหน้าตาเหมือนกับเรือในรูปทางขวาค่ะ ด้านบนเรือจะเป็นดาดฟ้าเปิดโล่งมีเก้าอี้นั่งอยู่ 3 แถวและก็เป็นไปตามความคาดหมายบริเวณนี้ถูกจับจองด้วยฝรั่งที่ชอบตากแดด ตอนแรกก็คิดว่าอยากนั่งบริเวณนี้คงจะเห็นวิวชัดดีเหมาะกับการถ่ายรูป แต่นับว่าโชคดีค่ะที่ที่นั่งเต็ม เราก็เลยต้องเข้าไปนั่งด้านล่างของเรือซึ่งเป็นห้องแอร์ ขืนต้องนั่งตากแดดทั้งวัน คงได้จับไข้แถมหน้าไหม้อีกต่างหาก
ระหว่างที่รอเรือออกก็เริ่มสังเกตุว่าผู้คนส่วนใหญ่จะมีกระเป๋าเดินทางมาด้วยโดยที่กระเป๋าแต่ละใบจะติดป้ายเป็นชื่อเกาะจุดหมายปลายทางที่ต่างๆ กันไป คนที่เดินทางไปเกาะแบบไปเช้าเย็นกลับแบบเรามีเป็นส่วนน้อย นอกจากนักท่องเที่ยวแล้วก็มีชาวฟิจิ อาจเรียกได้ว่าเรือลำนี้เป็นเรือประจำทางที่ผู้คนใช้เดินทางจากไปยังเกาะต่างๆ สำหรับนักท่องเที่ยวที่มีอันจะกินก็อาจเลือกเดินทางโดยเครื่องบินเล็กหรือเฮลิคอปเตอร์ได้
เรือออกเดินทางจาก Port Denarau ตอน 8 โมงครึ่งค่ะ จากตารางการเดินเรือทำให้ทราบว่าในวันหนึ่งๆเรือลำนี้จะหยุดจอดเพื่อปล่อยคนลงและรับคนขึ้นจากเกาะต่างๆ เกือบทุกเกาะในหมู่เกาะ Mamanuca และYasawa ในขาไปประมาณ 35 resort ค่ะ จากนั้นก็จะเดินทางกลับในเส้นทางเดิม โดยที่แต่ละ resort เมื่อถึงเวลาที่เรือประจำทางจะมาถึงก็จะส่งเรือเล็กมารอเพื่อรับและส่งนักท่องเที่ยวขึ้นเรือค่ะ
พอใกล้ถึงเกาะที่เรือต้องหยุด เจ้าหน้าที่ก็จะประกาศว่าอีก 5 นาที จะถึงเกาะ ... ขอให้ผู้ที่จะลงป้ายนี้ออกไปยืนรอที่ท้ายเรือด้วย
เกาะแรกที่จอด คือ เกาะ South Sea ค่ะ ห่างจาก Port Denarau แค่ 25 นาทีเป็นหนึ่งในเกาะเล็กเกาะน้อยค่ะ เกาะเล็กและแบนแบบนี้ เพราะว่าเป็น ก้อน Atoll เล็กๆค่ะ
คงจำกันได้นะคะตอนแรกที่เกริ่นเกี่ยวกับเรื่องฟิจิไว้ว่าเกาะบางเกาะอาจมีขนาดเล็กกว่าสนามหญ้าบ้านของชาวเรา พูดผิดซะเมื่อไหร่หล่ะคะ ใกล้ๆกันจะมีเกาะ Bounty
เกาะถัดไปคือ Beachcomber ค่ะ เรือทีเห็นในรูปคือเรือของ resort ที่มารอรับนักท่องเที่ยวจากเรือประจำทางค่ะ
การเดินทางขาไปส่วนใหญ่ทะเลจะราบเรียบไม่ค่อยมีคลื่นยกเว้นบางช่วง ขนาดว่าถ้ายืนอยู่อาจจะต้องหาที่ยึดค่ะ เรือแล่นไปเรื่อยหลังจากพ้น เกาะ Beachcomber ก็ต้องไปอีกพักใหญ่ค่ะจนเจอเกาะ Vomo ค่ะช่วงอยู่ในเรือถ้าไม่ถ่ายรูปวิวเล่นก็จะหลับค่ะเพื่อป้องกันการเมาเรือ น้อง Frank ก็ดูอาการไม่ค่อยดีทำท่าจะเมาเรือค่ะ เลยจัดการแจกยาดมให้อันนึง
เรือแล่นมาได้ราว 2 ชั่วโมงก็ถึงเกาะ Waya ซึ่งเป็นเกาะขนาดใหญ่ค่ะรูปร่างแปลกให้ความรู้สึกราวกับอยู่ในยุคไดโนเสาร์จูราสสิก เกาะช่วงนี้ต่างจากเกาะเล็กๆที่เห็นตอนเริ่มเดินทางเพราะลักษณะการฟอร์มตัวต่างกันไม่ได้เป็นพวกเกาะ atoll ช่วงนี้คลื่นเริ่มแรงค่ะ ขณะที่ยืนอยู่นอกเรือเพื่อถ่ายรูปจะมีละอองคลื่นซัดขึ้นมาตลอดค่ะ
ส่วนปลายด้านหนึ่งของเกาะ Waya รูปร่างเหมือนปิรามิดเลยค่ะ
จากเกาะ Waya เรือแล่นผ่านเกาะ Nanuya Balavu และ เกาะ Drawaqa
ราว 11 โมงครึ่งเราก็ได้ยินเสียงประกาศให้คนที่จะไป Botaira ให้ออกไปยืนรอด้านท้ายเรือ มองเห็นเรือของ Botaira กำลังแล่นเข้ามาเพื่อรับเราขึ้นฝั่ง ขณะที่บน resort พนักงานโรงแรม 3 คนกำลังเล่นดนตรี (เสื้อเขียวสะท้อนแสงในรูป) สงสัยจะเป็นส่วนหนึ่งของการต้อนรับตามธรรมเนียมฟิจิ เจ้าหน้าที่ของเรือที่เรานั่งมาบอกว่าเรือจะกลับมารับเราตอนบ่าย 2 โมงครึ่ง ดังนั้นเรามีเวลาอยู่ที่เกาะนี้ 3 ชั่วโมง
พอเรือเข้ามาเทียบนอกจากคณะทัวร์ชาวไทยแล้วยังมีหญิงชาวเอเซียคาดว่าจะเป็นญี่ปุ่นลงเรือเล็กมากับเราด้วย she ช่างเก่งกล้าจริงๆ ค่ะ going solo กันเลยทีเดียวแถมพกพาหน้ากากสำหรับ snorkel ของตัวเองมาด้วย ไม่ธรรมดา!
พอก้าวลงจากเรือปุ๊บเราก็ได้รับการต้อนรับโดยการสวมมาลัยดอกไม้ทำจากดอกชบากับดอกลั่นทมค่ะจากพนักงานต้อนรับผู้ใจดี
ผ่านพิธีต้อนรับเราก็เดินเข้ามาในส่วน lobby ของ
resort ซึ่งเป็นโครงไม้ไผ่เปิดโล่งครอบอยู่บนพื้นหาดทรายค่ะ น่ารักอีกแล้วค่ะ พนักงานสาวคนที่สวมมาลัยให้เราก็เริ่มต้นอธิบายว่า นอกจากอาหารกลางวันที่พร้อมจะเสริฟทุกเมื่อที่เราต้องการ เราสามารถ snokelling หรือ
เดินเล่นรอบๆ เกาะหรือเดินขึ้นเขาด้านหลัง resort ก็ได้ จากการนั่งเรือมา 3 ชั่วโมงแม้ไม่ถึงกับเมาเรือมากนักแต่ก็รู้สึกคลื่นไส้ไม่ควรอย่างยิ่งที่จะกินอะไรเข้าไปในตอนนี้ เราเลยเลือกที่จะไป snorkelling ก่อนค่ะ อีกสัก 1 ชั่วโมงค่อยมากินกลางวัน
ก่อนจะไป snorkelling ได้เราก็ต้องยืมอุปกรณ์จากที่นี่ค่ะ พนักงานชายก็เดินนำเราไปยังห้องเก็บอุปกรณ์ที่อยู่ด้านหลังเคาท์เตอร์ reception พ่อหนุ่มยื่นหน้ากากกับตีนกบให้เราพร้อมบอกว่า "ออกไป เซ็นชื่อ" สังเกตุว่าคนฟิจิจะใจดีมีมนุษย์สัมพันธ์ ดูซื่อๆ แต่ขาดความอ่อนโยนไปนิดค่ะ ที่จริงเค้าต้อนรับเราขนาดนี้นี่ก็ถือว่าดีแล้วนะคะ 
ในอดีตคนฟิจิยังกินคนอยู่เลยค่ะเลิกกินมาได้ราวร้อยกว่าปีนี่เอง (เค้าไม่จับแกกินก็บุญแล้วยังจะเรื่องมากอีก) การกินศัตรูถือเป็นการล้างแค้นที่สะใจที่สุดค่ะ ขนาดมีอุปกรณ์ที่ใช้ในการกินคนด้วยนะคะ เช่น ส้อมยักษ์ เพราะถือว่าไม่สุภาพที่จะกินคนด้วยมือเปล่า กับ ที่หักคอมนุษย์ (อุปกรณ์ในมือชายคนขวา) รูปเก่าที่เห็นนี้เป็นฟิจิกินคนยุคสุดท้ายราว ปี ค.ศ.1872 ซึ่งถูกชาวอเมริกันไถ่ตัวมาจากศัตรูเผ่าตรงข้าม (ก่อนจะถูกกิน) เพื่อไปเดินสายทัวร์กับคณะละครสัตว์ที่อเมริกาเป็นเวลา 3 ปีค่ะ นึกๆแล้วก็น่าสงสารนะค่ะ เพราะบางคนต้องจบชีวิตในระหว่างนั้นเนื่องจากอากาศที่หนาวเย็นแต่พวกเค้าไม่ยอมใส่รองเท้าและเสื้อผ้าเนื่องจากความกลัว ... อดนึกถึงแฝดสยามอินจันของไทยที่ถูกซื้อตัวไปเพื่อแสดงตามละครสัตว์ที่ชะตากรรมคล้ายกันเนื่องจากพวกมะกันเห็นเป็นของแปลกแต่ตอนจบของแฝดสยามเป็นประเภท happpily ever after ค่ะ
"ก็ไหนบอกว่าให้เซ็นชื่อแล้วมัวยืนรออะไรกัน เวลายิ่งน้อยๆ อยู่" เริ่มบ่นเป็นภาษาชาวเรายังไงก็ไม่มีทางฟังรู้เรื่อง ว่าแต่อีตา 3 หนุ่มกำลังง่วนหาอะไรกันนะ เราก็เลยต้องส่งภาษาถามว่านี่เรากำลังรออะไรอยู่ "We have no pen on this island - ไม่มีปากกา (ที่ใช้ได้) บนเกาะนี้" ... "WHAT ! #$%&**" (คิดในใจ) น้อง Frank ยืนยันภายหลังว่าเห็นซากปากกาอยู่แต่มีแต่ไส้ปากกา นับว่าเป็นบุญที่น้อง Frank ยังมีปากกาที่ยืมมาจากสายการบินชาวเรา (ยืมมานานมากๆ) ยื่นปากกาให้พร้อมเสริมว่ามาจากเมืองไทยเชียวนะยู
เซ็นชื่อสำเร็จก็ได้เวลาลงน้ำดำผุดดำว่ายแล้วค่ะ น้ำใสน่าเล่นมากๆ ไม่ต้องไปไกลห่างจากหาดไม่ถึง 10 เมตรก็สามารถเห็นปลาสีสวยๆเยอะมากๆค่ะ ระหว่างที่กำลัง snorkelling อยู่นั้นก็เกิดอาการรักตัวกลัวตายเพราะเพิ่งรู้สึกตัวว่านี่เราไม่ได้ใส่เสื้อชูชีพอยู่เหรอเนี่ย (ตอนเค้าหยิบอุปกรณ์ให้ก็ไม่ทันคิดมัวแต่หาปากกา) มิน่าพอน้ำลึกยืนไม่ถึงปอดก็เริ่มแหกเลยค่ะ ไม่ไหว ถอยขึ้นบกไปตั้งหลักก่อนดีกว่า ก่อนหน้านั่นน้อง Frank เพิ่งชี้ให้ดูบริเวณที่มีปลาและแนวปะการังที่มีลักษณะคล้ายเหวเป็นหลืบๆ อยู่เรียงรายกันสวยงามจริงๆค่ะ ต้องไปเอาเสื้อชูชีพก่อนค่ะแล้วค่อยกลับมาลุยใหม่
หลังจากเล่นน้ำจนพอใจ ก็ได้เวลามื้อเที่ยงค่ะ อาหารตั้งรออยู่บนโต๊ะบริเวณริมทะเล พนักงานโรงแรมก็ยังเล่นดนตรีขับกล่อมเราต่อไป สังเกตุขนาดกีตาร์ของคนนั่งกลางนะค่ะ น่ารักสมตัวจริงๆ
นักเดินทางหญิงเดี่ยวชาวอาทิตย์อุทัยนั่งทานอาหารอยู่ก่อนหน้าเราแล้ว ขอเรียกเธอว่ามิสจัมไมนะค่ะ เราต้องนั่งร่วมโต๊ะกับเธอค่ะ นั่งลงปุ๊บก็ทักทายตามมารยาทค่ะ
อาหารจานแรกเป็นอาหารพื้นเมืองฟิจิค่ะเป็นปลาหมักในน้ำมะนาวแล้วต้มในกะทิเสริฟในมะพร้าวหน้าตาน่าทานแต่กลับไม่ค่อยถูกปากชาวเราตามเคยค่ะเหมือนกินต้มข่าไม่ใส่พริกยังไงยังงั้น
นับว่ายังโชคดีนะคะที่เราเลือก lobster meal เป็น lobster เผาราดน้ำจิ้มไก่แม่พลอยค่ะ มิสจัมไมสั่งอาหารธรรมดาท่าทางจะไม่อร่อยค่ะ
ระหว่างที่เรากำลังกินอาหารอยู่นั้น มิสจัมไมก็ถามขึ้นด้วยภาษาปะกิดสำเนียงตะกุกตะกักว่า
มิสจัมไม: "You are married couple ? - พวกเธอเป็นสามีภรรยากันเหรอ (เสียงสูงแบบสอดรู้สอดเห็น)?"
เรา: "NO - ไม่ใช่ (พร้อมกัน)"
มิสจัมไมผู้มีความพยายามสูงสวนกลับทันที
มิสจัมไม: "Boyfriend ? - งั้นก็เป็นแฟนซิ ?"
เรา: "NO - ไม่ใช่ (พร้อมกันเสียงสูง)"
ไม่รู้ต่อไป she จะเดาอะไรอีกเลยรีบต่อว่า
"We are colleague. - เราทำงานอยู่บริษัทเดียวกัน"
งานนี้มีอึ้งค่ะสงสัยจะ advance ไปเอาไงดี ต้องแปลอังกฤษเป็นอังกฤษเสียแล้ว
"Office worker, you know?"
มิสจัมไม: "Oh! Congratulations!"
... เอ่อ คือว่า ...ในบางสถานการณ์ความเงียบดูจะเหมาะสมที่สุดค่ะ คือถ้าไร้มารยาทก็คงจะขำกลิ้งแล้วพูดว่า "ตูจะบ้า" แต่เพื่อความสัมพันธ์อันดีของประเทศทั้งสอง เราจึงก้มหน้าก้มตากินกุ้งยักษ์กันต่อไป
สักพักก็ถึงช่วงเอาคืนค่ะ เลยยิงคำถามกลับ "แล้วเธอหล่ะแต่งงานหรือยัง" อยากยุ่งกับชั้นดีนัก คำตอบที่ได้คือ she แต่งงานแล้วค่ะ ก็เลยต้องถามกลับว่า อ้าว แต่งแล้วทำไมมาเที่ยวคนเดียวสามีอะทำไมไม่พกมาด้วย มิสจัมไมตอบว่ามาเรียนภาษาอังกฤษที่ฟิจิ 3 เดือนกำลังจะกลับญี่ปุ่น เอ่อ ถ้าเจอเธอก่อนหน้านี้ 3 เดือนคงจะอลหม่านกว่านี้ค่ะ ระหว่างที่คุยกัน she ก็หยิบ dictionary แบบพกพาขึ้นมา เออให้มันได้อย่างนี้ซิ อีตอนก่อนหน้าไม่รู้จักใช้ colleague อะรู้จักไหม ...
หลังจากอิ่มแล้ว มิสจัมไมก็อ้อนวอนจะถ่ายรูปคู่ระหว่างชั้นกับน้อง Frank ไหนๆก็ไหนๆแล้วตามใจ she นิดนึง
จากนั้นเราก็ไปเดินเล่นรอบๆ resort ค่ะยังพอมีเวลากว่าเรือจะมารับเราที่พักที่นี่จะเป็นกระท่อม style ฟิจิค่ะ ต้นไม้บนเกาะนี้มีหลากหลายค่ะเช่น มะละกอ, ลูกยอ
ระหว่างรอเรือมารับก็ไปนั่งคุยกับพี่สาวที่คล้องมาลัยให้คาดว่าจะเป็น ปชส. ของ resort ได้ความว่าพนักงานใน resort นี้เป็นคนพื้นเมืองดั้งเดิมมาจากหมู่บ้านซึ่งอยู่อีกด้านนึงของเกาะค่ะ ตอนเช้าก็เดินข้ามเขามาทำงาน
ขากลับมีนักท่องเที่ยวที่เพิ่ง check out จาก resort จะกลับเกาะ Viti Levu กับเราอีกหลายคน ก่อนขึ้นเรือเราตัดสินใจกินยาแก้เมาเรือที่เตรียมมาเพราะเห็นถ้าจะแย่แน่ๆ ค่ะ แล้วก็จริงดังคาดคลื่นแรงมากๆ นี่เรานั่งเรือหรือเล่นรถไฟเหาะอยู่นี่ พอยาออกฤทธิ์เราก็หลับรวดเลยค่ะ ตื่นอีกทีพระอาทิตย์ใกล้จะตกดินแล้ว
พอขึ้นฝั่งที่ Port Denerau ก็เกือบทุ่มนึงแล้วค่ะ พระอาทิตย์ลับขอบฟ้าแล้วค่ะ เรารีบเดินไปขึ้นรถบัสกะว่าจะได้กลับโรงแรมเร็วๆ ปรากฏว่าต้องรออีกพักใหญ่เลยค่ะว่ารถจะออก
มื้อเย็นเราตัดสินใจกินที่โรงแรมที่พักเพราะเหนื่อยมาทั้งวันแล้วค่ะ เรากลับไปที่ร้านเดิมที่เราไปวันแรกแล้วเต็ม เลือกที่นั่งริมสระน้ำค่ะ อาหารก็เป็นอาหารฝรั่งซึ่งไม่ถูกปากเราเช่นเคย เลิกหวังเลยค่ะว่าอาหารจะอร่อย
ระหว่างที่เราทานอาหารกันอยู่นั้นพนักงานประมาณ 10 คนก็เดินมายืนรอบๆโต๊ะของสองสามีภรรยาฝรั่งที่นั่งไม่ไกลจากโต๊ะเรามากนัก พร้อมกับร้องเพลงพื้นเมืองเพราะมากๆค่ะเสียงร้องราวกับเสียงดนตรี คุณป้าดูจะซาบซึ้งมากทำท่าจะร้องไห้ ...
พอเพลงจบด้วยความสงสัยก็เลยถามพนักงานคนนึงว่าร้องให้เนื่องในโอกาสอะไร คำตอบคือ พวกเค้าจะ check out พรุ่งนี้ ประทับใจจังค่ะ น้อง Frank เลยถามว่า "แล้วเค้าจะร้องให้เราบ้างไหม?" แหมกินแค่มื้อเดียวสั่งแค่ 2 จานเค้าคงไม่ร้องให้เราหรอกน้องเอ๋ย
หลังอาหารเราก็ตกลงว่าพรุ่งนี้จะเช่ารถเพื่อไปเที่ยวหมู่บ้าน Navala หมู่บ้านชาวฟิจิแห่งสุดท้ายบนเกาะนี้ ดูจากโปรแกรมทัวร์ที่จัดกันจะคิดค่าทัวร์คนละ 150 FJD แต่ยังไงเราก็ไปทัวร์ไม่ได้เพราะไม่มีทัวร์ในวันอาทิตย์ แถมค่าเช่ารถพร้อมน้ำมันก็ต้องถูกกว่าค่าทัวร์ 2 คนอยู่แล้วแต่ที่น่าเป็นห่วงคือทำไมทัวร์ทุกเจ้าที่ไปต้องใช้รถ 4WD คิดไปก็ป่วยการ เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็รู้ ...
เมื่อเข้าใกล้เมือง Lautoka สองข้างทางเป็นต้นไม้ใหญ่ร่มรื่น
ระหว่างทางเราเห็นชาวฟิจิแต่งตัวด้วยชุดที่เป็นทางการที่สุดเพื่อไปโบสถ์ ผู้ชายจะใส่สูทเต็มยศพร้อมนุ่งกระโปรงหรือโสร่งยาวระดับเข่า
นอกจากหมู่บ้าน Navala แล้วนักท่องเที่ยวยังนิยมเยี่ยมชมตลาดสดเมือง Ba น่าเสียดายที่ตลาดสดขนาดใหญ่ของเมืองไม่เปิดในวันนี้ 
ที่พอเห็นก็มีผักผลไม้ขายอยู่ในปั๊มประมาณว่าเป็น Tesco Express บ้านเราอะค่ะ บริเวณถนนด้านหน้าปั๊มมีกองเผือกวางขายอยู่ เรียงเป็นกองได้น่าเอ็นดูเชียวค่ะ ดูไกลๆนึกว่ากระปุกหมูออมสิน
... และแล้วเราก็เจอพี่สาวลูกดกที่ยืนอยู่หน้าบ้าน เลยถามทางทันที พี่สาวบอกว่าพอเจอทางแยกตัว Y ให้ไปทางซ้าย ไม่ไกลหรอก ไปอีก 10 ไมล์ (เมื่อกี้คนในเมืองก็พูดแบบนี้ เออ แล้วจะคอยดู)
รถวิ่งได้ซักพักเราเห็นแพะหน้าตาน่ารักยืนอยุ่ข้างทางเลยต้องแชะรูปไว้เป็นที่ระลึกซะหน่อย 
พอสบโอกาสเหมาะก็เลยถามป้าว่า "โทษนะค่ะขอถามหน่อยว่าทำไมป้าหัวไม่เป็นทรงเห็ดเหมือนคนอื่นๆล่ะคะ" (รับรองว่าถามได้สุภาพมากค่ะไม่มีเคืองแน่นอน) ป้าตอบ "ชั้นเป็นคน Polynisia แต่มาแต่งกับคนฟิจิ" มิน่า ...
